- rzucić broń
- бро́сить ору́жие
Słownik polsko-rosyjski. 2013.
rzucić broń
Смотреть что такое "rzucić broń" в других словарях:
rzucać – rzucić broń — {{/stl 13}}{{stl 7}} zaprzestawać zbrojnego oporu, poddawać się w sposób niezorganizowany, spontanicznie : {{/stl 7}}{{stl 10}}Żołnierze masowo rzucali broń i przechodzili na drugą stronę. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
broń — I {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż IVa, DCMc. broni; lm M. bronie {{/stl 8}}{{stl 7}} rodzaj wojsk, typ formacji zbrojnej : {{/stl 7}}{{stl 10}}Służyć w broni podwodnej, pancernej. Taktyka, korpus oficerski broni pancernej. {{/stl 10}}{{stl 20}} {{/stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
rzucić — 1. pot. Rzucać mięsem, posp. mięchem, wulg. kurwami «używać wulgarnych, obraźliwych słów; przeklinać»: (...) zamknęła się z zespołem w sali prób, mnie kazała zostać na widowni, i tak się darła, tak rzucała mięsem, że na rynku było słychać (...).… … Słownik frazeologiczny
broń — ż V, DCMs. broni; lm M. bronie, D. broni 1. zwykle blm «narzędzie walki, każda rzecz służąca do obrony własnej lub do rażenia nieprzyjaciela; oręż» Broń myśliwska, sportowa, wojskowa. Broń przeciwlotnicza, przeciwpancerna. Broń ręczna,… … Słownik języka polskiego
broń — 1. Dać, włożyć komuś broń do ręki «wyposażyć kogoś w środki działania, w argumenty przeciw komuś, czemuś»: Odrzucić anglikanizm znaczyło przyznać się do błędu i dać broń do ręki tym, których uważał za najgorszych przeciwników religii objawionej.… … Słownik frazeologiczny
rzucać — 1. pot. Rzucać mięsem, posp. mięchem, wulg. kurwami «używać wulgarnych, obraźliwych słów; przeklinać»: (...) zamknęła się z zespołem w sali prób, mnie kazała zostać na widowni, i tak się darła, tak rzucała mięsem, że na rynku było słychać (...).… … Słownik frazeologiczny
przerzucić — dk VIa, przerzucićcę, przerzucićcisz, przerzucićrzuć, przerzucićcił, przerzucićcony przerzucać ndk I, przerzucićam, przerzucićasz, przerzucićają, przerzucićaj, przerzucićał, przerzucićany 1. «rzucić coś z jednego miejsca na inne, rzucić coś przez … Słownik języka polskiego
ramię — n V, D. ramięmienia; lm M. ramięmiona, D. ramięmion 1. «staw łączący łopatkę z barkiem wraz z otaczającym go mięśniem; bark» Szerokie, wąskie, spadziste, proste ramiona. Iść z czymś (np. ze strzelbą, z kosą) na ramieniu. Przewiesić, przerzucić… … Słownik języka polskiego
oręż — Wytrącić komuś oręż (z ręki) zob. wytrącić. Złożyć, rzucić oręż zob. broń 4 … Słownik frazeologiczny
oręż — m II, D. a zwykle blm 1. książk. «narzędzie walki; broń, uzbrojenie» Oręż bojowy. Szczęk oręża. ◊ Porwać się do oręża, chwycić za oręż, podnieść oręż «podjąć walkę zbrojną» ◊ Złożyć, rzucić oręż «przestać walczyć, poddać się» ◊ Wytrącić komuś… … Słownik języka polskiego
porwać — dk IX, porwaćrwę, porwaćrwiesz, porwaćrwij, porwaćał, porwaćany porywać ndk I, porwaćam, porwaćasz, porwaćają, porwaćaj, porwaćał, porwaćany 1. «schwyciwszy, schwytawszy zabrać, uwieźć, uprowadzić kogoś, coś siłą, przemocą, wbrew czyjejś woli»… … Słownik języka polskiego
